Alle aanwezigen konden op een kaartje aangeven wat hen het meeste had geraakt. Lees hieronder de diverse reacties:

Goed uitgelegd d.m.v. metaforen.

Vind jouw verbeelding van ‘het Schip en zij bemanning’ heel prachtig en eenvoudig te begrijpen, Dank daarvoor!

Zeer interessant en herkenbaar. Deze inzichten hadden we graag eerder gehad.

Heldere uitleg met herkenning! Wil heel graag dat de maatschappij dit serieus neemt.

Het totale verhaal geeft inzicht, daardoor meer begrip en rust… en iets meer acceptatie. Dank!

Het meest geraakt: drie vormen en fasen van zelfdoding.

Het inzicht en uitleg van “Het Schip”.

Het schip met de kapitein; het rationele brein, de bootsman; emotionele brein, en de scheepsjongen: het reptielen brein. Het reptiele brein overheerst bij groot gevaar. Stress is het monster dat het schip dreigt over te nemen, waardoor ‘t schip kan breken. Kun je anderen helpen hiervan los te komen en te overleven?

Hoofd – Hart – Instinct. Het meest helder was; de verschillende vormen van de suïcide.

Suicidality as a stress reaction… a coping mechanism to lessen stress (like addictions) I loved the empathy of the presentation.

Christel: bedankt voor je presentatie! Is het zo ‘simpel’; dit geeft een gevoel van; ‘had het anders kunnen aflopen’ en dat is een moeilijke gedachte en tegelijk hoopvol voor het voorkomen hiervan in de toekomst!?

Totaal isolement, afzondering, geen mogelijkheid tot verbinding.

Doodsdrang kan sterker worden dan de overlevingsdrang.

Echt een steengoede presentatie!

Hoe kan ik als nabestaande, de scheuren in mijn schip; mijn eigen stress, herkennen en repareren?

Mensen zeggen vaak: ‘diegene heeft ervoor gekozen’, maar er is geen keuze gemaakt!

De herkenning! Zo echt, zo puur en zo invoelbaar.

Zo DICHTBIJ kwam in niet eerder bij mijn zoon.

Dat de persoon (bij de poging) niet meer bewust aandacht had voor de nabestaande.

Nog nooit zo helder uitleg gekregen over dit thema. Ook heel “ontschuldigend” voor de nabestaanden.

Het meeste geraakt door: Dat bij de “impulsieve” manier, suïcide zomaar uit het niets kan komen.

De herkenning dat ‘het brein’ stukje bij beetje uitschakelt en het dus steeds moeilijker en eenzamer wordt, ook als naaste.

De blijvende onzichtbaarheid voor naasten = het bij zichzelf houden; niet kunnen delen.

Beste Christel Vogels; Heel hartelijk dank! Ik begrijp nu veel beter hoe de episodes elkaar (onzichtbaar) afwisselen. Ik hoorde nergens ‘gebrek aan liefde’ of ‘er moet een aanleiding zijn’ dat heeft mij gegrepen.

Dat het binnenstebuiten gekeerde levensdrang plots tot ‘de keuze’ voert.

Fijn, dat door deze presentatie mijn schuldgevoel wat minder wordt.

Doodsangst die doodsdrang wordt – na ons verlies bijna begrijpelijk maar hopelijk niet blijvend. Wij als nabestaanden zijn niet verantwoordelijk.

Ongezonde stress; hoe ga je om met ‘het verlies’ wat niet te bevatten is?

Het toch niet gedaan hebben geeft dat een bevrijdend gevoel voor je zelf?

Wanneer ben je na je depressies en suïcidale gedachten en acties, echt hersteld? Hoe zie je dat?

Ik schrok van de uitspraak dat suïcide eigenlijk ‘altijd’ wel voorkomt bij mensen met ADHD/Autisme.

Als nabestaande voel ik machteloosheid en schuldgevoel: hoe zit dat het met; Recht op Zelfbeschikking?

Het planmatige; dat degene zich afsluit voor contact en niet meer in gesprek gaat.

Doodsdrang is geen keuze.

Het beeld van de ‘Kraken” is een goede herkenbare metafoor voor de paniek en dooddrang.